Een hot item: de nazendingen.
Ik zie dat bij binnenkomst van de herhaalservice, dat de gemfibrozil niet is meegekomen. Eerder hadden we nog spécialité maar die stond inmiddels ook al op nazending. Meneer heeft het over ongeveer 2 weken nodig, maar dan wordt het nog niet verwacht.
Toch maar even overleggen met de huisarts. Ik zet het in overleg bij de huisarts, maar meneer komt eigenlijk nooit bij ons omdat hij in het ziekenhuis onder controle staat. De huisarts vraagt me om contact op te nemen met de verpleegkundig specialist, want daar komt meneer jaarlijks op controle. De assistente op de poli zet er een overleg in, en verwacht dat met een dag of 2 een alternatief recept bij ons zal binnenkomen.
Er volgen weken, waarin ik 2 tot 3 keer per week bel met het ziekenhuis om te vragen naar de status van het recept. Steeds wordt het opnieuw in overleg geplaatst. Inmiddels blijkt dat meneer al sinds 2018 niet meer op controle is geweest bij de verpleegkundig specialist, maar nog wel bij de internist komt. Dus het vervangende recept zou van de internist moeten komen. De assistent belooft dat het morgen er echt zal zijn…
Tot gisteren. Ik bel meneer en vraag hoeveel tabletten hij nog heeft. Blijkt dat hij het al twee weken niet meer heeft ingenomen. Opnieuw bel ik met het ziekenhuis en spreek de assistente. Opnieuw leg ik het verhaal uit, maar voeg er nu aan toe dat meneer al twee weken geen medicatie meer gebruikt.
De assistente belooft er meteen achteraan te gaan en zo snel mogelijk antwoord te geven. Dat kwam vanochtend. De internist behandelt de patiënt niet voor zijn cholesterol en gaat daarom ook geen alternatief voorschrijven…
Na weken bellen en wachten op het recept… krijg ik dit antwoord! 1: waarom duurde dit antwoord zo lang! En 2: dit is natuurlijk niet wat ik wil horen..
De moed zakt me even in de schoenen. Ik vraag aan de assistente of zij nog een idee heeft hoe ik meneer nu nog kan helpen. Als niemand hem wil behandelen of een alternatief wil voorschijven. Haar antwoord… Joh laat het los...
Ik schrijf dit allemaal niet omdat ik boos ben op haar. Moeten jullie ook niet zijn, want zij doet nu eenmaal haar werk en handelt in opdracht van de internist. En ook de internist heeft er vast een goede gedachte achter. Maar na dit telefoongesprek springen de tranen in m’n ogen. Ik kan meneer gewoon niet helpen...
Nu heb ik het geluk werkzaam te zijn binnen een huisartsenpraktijk waar er korte lijntjes zijn. En na overleg met de huisarts en praktijkondersteuner hebben we besloten om hem toch maar binnen de praktijk te gaan behandelen en gaat meneer over op een statine. Op proef, want in het verleden ging het niet zo goed.
Gelukkig... Meneer is voor nu geholpen… Maar wat gaan we morgen weer oplossen?
Reactie plaatsen
Reacties