“Volgt u alle stappen van de bijsluiter, dan denk ik dat het wel moet gaan lukken” Ik hoor het mezelf zeggen… Met tegenzin, maar ook uit onmacht.
Er kwam een recept binnen vanuit het ziekenhuis. Starten met insuline degludec, 1 x daags 4 eenheden. Dat was het.
Een klein half uurtje later komt meneer aan de balie. Hij had telefonisch contact gehad met de internist en begrepen dat er iets nieuws voor hem klaar zou staan in de apotheek. Meteen beginnen, en over een kleine week neemt de internist contact op om te vragen hoe het gaat. Of hij uitleg heeft gehad over het toedienen van insuline? Eh nee..
Een bloedglucosemeter? Ohja die had hij wel, een aantal jaren geleden zelf een keertje aangeschaft. Maar geen idee meer waar die teststripjes en naaldjes vandaan gehaald moesten worden. Ik heb maar niet verder gevraagd.
Met een schuin oog kijk ik naar zijn patiëntendossier die open staat, op zoek naar zijn zorgverzekering… ja hoor.. dat wordt weer doorsturen.
Gelukkig mag ik hem nog wel de naaldjes verstrekken die op de insulinespuit moet. Maar een instructie geven, dat heb ik al in geen tijden meer gedaan.
Dit soort situaties komen gelukkig niet heel vaak voor bij ons in de praktijk, maar ik baal enorm. Hoe kan ik deze man nu wegsturen, met naaldjes en insuline. En een bijsluiter, en mijn summiere uitleg. Onze afspraken zijn immers dat deze instructies gegeven worden door diabetesverpleegkundigen.
Ik bel naar het ziekenhuis en vraag naar de assistente van de internist. De assistente begrijpt mijn zorgen en verbindt me door met de internist. Hij moppert een beetje over de tegenwoordige gang van zaken, moet hij dit allemaal regelen? Toch schakelt hij meteen, en dezelfde middag staat de diabetesverpleegkundige van het ziekenhuis voor de deur bij de patiënt om hem instructie te geven, en een nieuwe bloedglucosemeter.
Reactie plaatsen
Reacties