De afgelopen tijd zie ik vooral op LinkedIn veel verhalen voorbijkomen van collega’s over hulpmiddelen. Het ene na het andere schrijnende verhaal over met name oudere mensen die zonder incontinentiemateriaal zitten, of niet op tijd hun catheter kunnen verwisselen.
Patiënten die de dupe worden van verschuivingen naar zorg op afstand. Niet langer meer binnenlopen bij de apotheek en vragen om een nieuw pakje incontinentiemateriaal. Of direct een recept voorgeschreven door de huisarts met verbandmateriaal ophalen bij de apotheek. Voortaan moeten patiënten eerst een intake doorstaan, bij voorkeur online ingevuld. Heeft u geen mailadres? Dan kunt u niet op het knopje “verder” drukken.
Ik denk even terug aan een meneer, die bij me aan de balie kwam. Hij had urinezakken gekregen van een ander merk, maar deze sloten niet goed aan op de catheter. Hij had uiteindelijk zijn buurvrouw gevraagd om hem te helpen. Zij werkt in de thuiszorg en had genoeg ervaring met het verwisselen hiervan. Maar ook zij kreeg ze niet lekker aangesloten. Meneer besloot daarom de volgende ochtend naar ons toe te komen om te vragen om advies. Onderweg naar de apotheek, schoot het slangetje los waardoor de inhoud van de zak langs zijn been naar beneden liep in zijn schoenen. Beschaamd kwam meneer aan de balie, want het was duidelijk zichtbaar dat zijn broek helemaal nat was. Gelukkig hadden wij nog een kleine noodvoorraad liggen van de urinezakken die hij altijd had gebruikt. In de behandelkamer heeft hij zelf deze zak aangesloten en ging weer naar huis om een droge broek aan te trekken.
De beschaamde uitdrukking op zijn gezicht, het gevoel van machteloosheid, zorgde ervoor dat nadat hij weer naar huis was gegaan, ik mijn tranen moest wegslikken. Is dat dan hoe we tegenwoordig met de ouderen om moeten gaan? Afhankelijk maken van (klein)kinderen om online materiaal te bestellen en hierbij dus weer een stukje zelfstandigheid wegnemen?
Om dit verhaal niet negatief te eindigen, voeg ik de afloop nog even toe. Dezelfde dag heb ik contact opgenomen met deze online leverancier, nadat ik precies 1 uur en 14 minuten in de wacht heb gestaan, en de situatie uitgelegd aan de verpleegkundige. Met enige overtuigingskracht lukte het om voortaan de urinezakken te leveren die meneer altijd had gebruikt. De volgende dag werden ze ook netjes bij meneer aan huis bezorgd. En ’s middags stond meneer aan de balie met tranen in zijn ogen om mij te bedanken.
Natuurlijk voelde het als een overwinning om meneer weer aan de juiste materialen te helpen, maar ergens was dit toch allemaal niet nodig geweest?
Reactie plaatsen
Reacties