Tijdens mijn invalklus in de vakantie, raakte ik in gesprek met een collega apothekersassistent. Ik vroeg aan haar waarom zij voor het beroep apothekersassistent had gekozen.
Ze vertelde dat ze altijd al graag mensen had willen helpen, en aan de balie helemaal in haar element is. Dat merkte ik ook aan haar, ze was vrolijk naar de patiënten, luisterde naar hun verhaal en nam de tijd om uitleg te geven.
Tot die middag een vrouw aan de balie kwam die meteen erg boos werd omdat een medicijn niet leverbaar was. Schreeuwend tegen mijn collega, uitte deze mevrouw haar ongenoegen. De reactie van haar vond ik zo mooi: "Mevrouw ik begrijp natuurlijk dat u de medicijnen nodig heeft, maar ik kan helaas het op dit moment niet aan u leveren. Dat u zo schreeuwt tegen mij, maakt me verdrietig. Ik doe mijn werk, en uw gedrag... dat heb ik gewoon niet verdiend."
En dat is ook zo, alle medewerkers in de apotheek staan elke dag weer voor hun patiënten klaar, en tegen hen schreeuwen... dat hebben zij... nee wij... niet verdiend.
Na dat gesprek, vroeg ik aan haar of ze het werk aan de balie nog steeds zo leuk vond. "Zeker!", antwoordde ze. "Want je bent soms geneigd om meteen in zo'n negatieve situatie te blijven hangen, maar dan vergeet je wel al die andere patiënten die je op een dag ECHT geholpen hebt!"
Ik vond dit zo mooi, dat ik dit wel moest delen.. Bedankt collega!
Vraagje: Waarom heb jij ooit voor het beroep apothekersassistent gekozen?
Reactie plaatsen
Reacties